جلیل رحیمی جهان‌آبادی با خبرنگاران، در خصوص مهم‌ترین مسائلی که باید در برنامه هفتم توسعه مدنظر قرار گیرد، با بیان اینکه طراحی برنامه‌های مقطعی درازمدت به شکل هدفمند و دارای شاخص‌های دقیق فنی و قابل سنجش و نظارت، یکی از اصلی‌ترین شیوه‌های توسعه در تمام دنیا است، اظهار کرد: برنامه‌ریزی‌های این چنینی به شکل ۵، ۱۰ و ۲۵ ساله، یک کار علمی است که از بعد از جنگ جهانی دوم در بسیاری از کشورهای دنیا نظیر چین، آمریکا و کشورهای اروپایی ترویج یافت. در ایران نیز تقریبا از دهه ۵۰، پس از یک سری مطالعاتی که چند دانشگاه غربی در ایران انجام دادند، تدوین و تصویب برنامه‌های پنج ساله در دستور کار قرار گرفت. پس از انقلاب نیز بعد از یک دوره وقفه، مجددا شروع به تدوین و تصویب برنامه‌های پنج ساله کردیم.
وی با بیان اینکه وجود چند مشکل در نحوه برنامه‌ریزی در ایران، باعث شده است میزان تحقق برنامه‌های توسعه کشور ما عمدتا زیر ۳۰ درصد باشد، افزود: اولین اشکال این است که دولت‌ها برنامه‌های توسعه را به طور کلی می‌نویسند، یعنی به جای اینکه یک برنامه عملیاتی در پیش روی دستگاه‌ها قرار دهند، یک سری محورهای کلی را در برنامه اعلام می‌کنند و با ورود مجلس، مشکل دوم ایجاد می‌شود؛ چراکه مجلس بدون توجه به محدودیت‌ها و امکانات دولت، اقدام به اصلاح برنامه می کند..
